SEARCHING FOR A COLLECTIVE CULTURE OF GRIEVING A HOME

Kriz zamanlarında sermaye, yapı malzemelerine yönelmeyi tercih ediyor.Güvenli olduğu yer burası, hala büyüyebileceği yer: sokaklar, evler, çatı katı daireleri - her şeyin yeniden inşa edilmesi gerekiyor.İnşa etmek için (yeni bir şey), önce orada olanı yok etmek gerekir. Ve de orada yaşayan ve çalışan herkesi kovmak.

Barınma hakkı sadece başınızın üstünde bir çatıya sahip olma hakkı değildir. Güvenli bir yerde olmak, geri çekilmek, bir sonraki mücadele için kendinizi güçlendirmek, mutfak masasında birlikte korkmadan oturmak hakkıdır. Kişinin kendi ikamet ettiği veya çalıştığı yer, arkadaşlarla buluşacağı, toplum içinde bulunacağı yer kaybolursa, yapısal ve sosyal çevre köklü değişikler meydana geldiğinde derin bir keder ortaya çıkabilir. Yıkılan evin, boşaltılan kulübenin, tahliye edilen karavanın, zorla tahliye nedeniyle kaybedilen dairenin yasını nasıl ifade edebiliriz? Bir yerleşim bölgesine nasıl veda ederiz? Mahallemizi nasıl ve nerede hatırlıyoruz? Yeni bir binaya yer açmak zorunda kalan bir binanın yasını tutmak için hangi ritüelleri kullanırız?

Immo Grief, yas ritüelleri için bir şantiyedir. Birlikte fikirlerimiz ve toplantılarımız için
bir sığınak kuracağız, film izleyeceğiz, sergileyeceğiz, okuyacağız, yemek yiyeceğiz ve kaybı düşüneceğiz. Kısa bir süre için, emlak yasının merkezini oluşturacağız.

ŞANTIYE, SERGI, YAYIN
Participating artists: Hamed Abboud, Bahar Aykan, Lisa Bolyos, Kirsten Borchert, Cäcilia Brown, Bisrat Kifle, Lisbeth Kovačič, Georg Lembergh, Joanna Pianka, Tomash Schoiswohl, Veronika Suschnig, Adriana Torres Topaga, Ruth Weismann, Flo Karl Berger